Ik heb de sleutel tot geluk gevonden

Linnea: “Als ik het evangelie in één zin zou willen samenvatten, zou ik zeggen dat het de sleutel tot geluk is.”

Niet op mijn plaats

Toen ik klein was, waren mijn ouders geen christenen, en we ging nooit naar de kerk of iets dergelijks. Dus ik weet niet waar ik dit geleerd heb, maar ik herinner me dat ik een heel avondgebed in het Zweeds uit mijn hoofd kende. In het Nederlands gaat het ongeveer zo:

“God, die van zijn kinderen houdt,
Past op mij, al ben ik klein,
Waar ik ook in de wereld ben
Mijn geluk is in Gods handen.
Geluk komt en geluk gaat.
Wie van God houdt, vindt geluk.”

Ik bad dit gebed elke nacht, ook al wist ik niet hoe ik moest bidden. Ik bad  wanneer ik heel erg bang was, bijvoorbeeld als ik in een vliegtuig zat of als het onweerde.

Maar toen ik opgroeide veranderde dit. Ik was druk met van alles en nog wat en dacht eigenlijk niet meer aan God. Toch voelde ik op de één of andere manier dat God mij beschermde. Ik voelde me nooit echt comfortabel tijdens het uitgaan en drinken met mijn klasgenoten bijvoorbeeld, ik voelde me nooit echt op mijn plaats. Het voelde alsof er iets miste. God had iets in mijn hart gewerkt, maar dat wist ik toen nog niet.

“Is het mogelijk om altijd gelukkig te zijn?”

In mijn familie was mijn broer altijd het lieve en meegaande kind, en ik was altijd diegene die snel boos en geërgerd reageerde. Ik wist dat dat niet was hoe ik wilde zijn. Ik wilde goed zijn voor de mensen om mij heen, maar ik wist niet hoe. Soms komen de dingen in het moment zomaar uit je mond, en dan lig je ’s nachts in bed te denken: “Waarom zei ik dat?”

In mijn laatste jaar van de middelbare school in Azië begon op een dag toen we op een excursie waren, een jongen uit mijn klas, die christelijk was, over de gemeente te praten. Hij zei niet veel, maar hij gaf me een kaart met een tekst erop: “Is het mogelijk altijd gelukkig te zijn?”

Een week later kwam een studiebegeleider in de klas om ons te helpen voor te bereiden op de universiteit en het echte leven. Die studiebegeleider stelde dezelfde vraag, “Is het mogelijk altijd gelukkig te zijn?” Mijn klasgenoot stak zijn hand op en zei: “Ja, dat kan zeker.” En de studiebegeleider zei: “Nee, want je gevoelens gaan op en neer, en je kunt nooit weten of je echt gelukkig bent als je niet eerst ongelukkig bent geweest.” Mijn klasgenoot zei toen: “Ja, maar geluk hoeft niet afhankelijk te zijn van je gevoelens”, en daarna zei hij niet veel meer. Maar die zin bleef in mijn hoofd hangen.

Op dat moment voelde ik me ook erg ongelukkig, ik was heel depressief. Ik wist niet wat de zin van het leven was. Wat was het nut van naar school gaan, van goede cijfers halen, op de beste universiteit komen en dan een goede baan krijgen? Ik dacht van, oké, dat doe je dus allemaal, maar wat dan? Straks zit je daar als je ouder bent en je hebt dat alles bereikt, maar zal het je gelukkig maken? Maar omdat iedereen hiernaar streefde, voelde het voor mij alsof ik dit ook wel moest willen. Het leven voelde zo hopeloos en inhoudsloos. Ik bedacht dat ik toch alleen maar tot last was, dus dat het eigenlijk beter was, als ik er niet was. Ik was klaar om deze wereld en alles wat het te bieden had, op te geven.

Er kwam een dag dat ik te ver ging, en mijn moeder moest me naar het ziekenhuis brengen. Toen ik daar in het ziekenhuis lag, moest ik denken aan het kaartje dat ik had gekregen: “Is het mogelijk om altijd gelukkig te zijn?” Dus stuurde ik een berichtje naar mijn klasgenoot, en vroeg of ik mee mocht komen naar een samenkomst.

Ik moet nieuw worden

Ik begreep niet veel op die eerste samenkomst. De enige zin die ik me kan herinneren van die hele samenkomst, was een vers dat de spreker las in Mattheus 9:17: “Ook doet men jonge wijn niet in oude zakken; anders barsten de zakken en de wijn loopt weg en de zakken gaan verloren; maar men doet jonge wijn in nieuwe zakken en beide blijven samen behouden.” Ik realiseerde me dat dit betekende dat ik niet zomaar deze nieuwe dingen kan toevoegen aan wie ik al ben, ik moet zelf ook nieuw worden. Er moest iets bij mij veranderen. Dat was de oplossing. Op dat moment was dat alles wat ik begreep.

Ongeveer na een half jaar dat ik de samenkomsten bezocht, lazen we over de drie kruisen op Golgotha en waar ze symbool voor staan. Iedereen op deze wereld volgt één van deze kruisen. Het eerste kruis staat voor degene die zich nooit tot God zal bekeren, het tweede kruis voor diegene die pas op het eind van zijn leven zich bekeert, en het laatste, het kruis van Jezus, is de weg waarop je elke dag wandelt met God.

Dat was het moment dat ik begon te begrijpen dat het evangelie heel praktisch is. Ik kreeg te zien hoe ik deze nieuwe wijnzak kon worden, deze nieuwe persoon. Het gebeurt in de kleine situaties door de dag heen, en de beslissingen die ik daar maak. Ik ben niet zomaar plotseling veranderd in een heilig persoon, zie je.

Eén van de eerste dingen waarvan ik begreep dat ik dat moest veranderen, was dat ik me geen zorgen meer moest maken over mijn prestaties op school. Er is veel druk om goed te presteren in Azië, en ik leerde begrijpen dat het geen mislukking was als ik niet op de beste universiteit kon komen. Wat het belangrijkste is, is dat ik mijn best doe met alles, niet dat ik alleen maar ben gericht op goede resultaten op school of in andere praktische zaken. Het evangelie begon mij echt hulp te zijn, en ik zag al een aantal praktische veranderingen.

Dat jaar kwam mijn broer op bezoek, en hij zei: “Wow, je bent een heel ander persoon geworden. Het is net alsof je straalt. Er is leven in je ogen. Er is iets veranderd.” Hij vroeg of het kwam doordat ik naar de samenkomsten ging, en daar had hij echt respect voor. Hij zag dat ik meer hoop,  leven en energie had gekregen.

Alles opgeven voor God

Ongeveer anderhalf jaar later werd ik gedoopt. Ik wist dat ik een verbond met God moest sluiten, als een bewijs dat ik was gekruisigd voor deze wereld – dat dit iets was dat ik wilde blijven doen, ongeacht mijn gevoelens en mijn omstandigheden.

Want dat is wat dopen inhoudt. Je belooft alles te geven voor God, en op zijn beurt belooft God je te helpen met alles wat in Zijn macht is. Wanneer ik mijn deel van de belofte houd, zorgt God dat Hij Zijn deel houdt. Dat heeft me veel geholpen daarna, als ik het plotseling niet meer zag zitten, of als ik alleen nog maar negatief kon denken.

Alles opgeven voor God betekent voor mij dat het niet mijn keuze is wanneer ik doe wat er in Gods Woord staat. Ik kan niet zomaar zeggen: “Vandaag lijkt het me goed om dit te doen” of “Dat Bijbelvers lijkt me goed voor mij, dus dat ga ik doen, maar deze lijkt me wat moeilijk, dus dat laat ik maar zitten.”

Het betekent voor mij persoonlijk dat als mijn gevoelens zeggen dat ik geïrriteerd moet worden, dat ik dan Gods woord erbij pak. Dan geef ik mijn eigen leven op en heb ik de juiste prioriteiten. En ik weet dat Hij mij zal helpen om het te laten lukken. Hij zal me kracht geven en daarbij krijg ik ook nog eens blijdschap. Uiteindelijk pakt het alleen maar positief uit voor mij.

Hoe het mogelijk is om altijd gelukkig te zijn

Ik pak elk gedachte beet en beoordeel of het opweegt tegen dat wat eeuwigheidswaarde heeft. Maakt dit me echt gelukkig? Als ik verzocht word tot irritatie, vraag ik mezelf: Wat is het beste om nu te doen? Is het beste om geïrriteerd te worden, of is het het beste om nee te zeggen tegen die gedachten en in plaats daarvan positieve gedachten over die persoon te hebben?

Wanneer je alles stap voor stap doet, en alles langs Gods Woord legt of in ieder geval langs je eigen geweten, dan realiseer je je steeds beter welke weg je moet gaan, de weg die Jezus ook ging. Het gaat er niet om wat ik voel op het moment zelf, maar wat het me uiteindelijk zal opleveren als ik het doe. Zal dit me verder leiden op de weg van een discipel, of zal het me juist tegenhouden?

Vroeger, als mijn gevoelens tegen zaten, was ik zelf ook terneergedrukt. Vooral als je depressief bent, is het makkelijk om gewoon te accepteren dat die depressie bij jou hoort. Maar het Woord is een tweesnijdend zwaard (Hebreeën 4:12). Misschien zitten mijn gevoelens tegen, maar nu kan ik voelen dat mijn gevoelens en wie ik eigenlijk ben los van elkaar staan. Ik ben er niet meer afhankelijk van. Mijn dag is niet meer verpest omdat ik wakker word en het gevoel heb dat het een slechte dag is, maar ik kan van binnen lachen. In mijn geest ben ik blij.

Ik hoorde een keer iemand zeggen dat je zwakste punt je sterkste punt kan worden. Ik heb de vaste hoop dat ik steeds meer zoals Jezus kan worden, dat ik op een dag volledige rust heb op gebieden waar nu nog grote strijd is. Er staat geschreven dat het Woord vlees werd (Johannes 1:14). In 1 Korintiërs 13 staat geschreven dat de liefde geduldig is, en dat de liefde vol goedheid is. Ik wil daar mijn naam voor kunnen zetten. Linnea is geduldig, Linnea is vol goedheid. Eén voor één, één zonde na de andere, dan voelt het op een gegeven moment niet meer als een strijd. Want stukje bij beetje wordt Gods natuur deel van mijn natuur. Dat is mijn verlangen.