Zware gevoelens dreigden mij te overweldigen

Ik herinner me goed dat ik een paar jaar geleden dacht: “Hoe zal ik reageren als een van mijn naasten overlijdt? Zal ik instorten en niet in staat zijn om voor mezelf te zorgen?”

Mijn dag begon net als elke andere dag – het was moeilijk om op te staan en ik bad God om mij te helpen.  De ochtend is nooit mijn beste tijd van de dag geweest.

Ik kwam vroeg op het werk en de telefoon ging over. Ik nam op en schrok toen ik mama’s gespannen stem over de telefoon hoorde. Ik wist zeker dat er iets verschrikkelijks was gebeurd. Mijn gedachten vlogen alle kant op. Ik was verlamd toen ik haar woorden hoorde: “Het lukt mij niet om je vader wakker te maken. Hij ziet er zo vredig uit …”

Ik herinner me goed dat ik een paar jaar geleden dacht: “Hoe zal ik reageren als een van mijn naasten overlijdt? Zal ik instorten en niet in staat zijn om voor mezelf te zorgen?” Ik heb het verdriet en de pijn gezien bij anderen die iemand waarvan ze hielden hadden verloren. Voor mij zag het eruit alsof ze werden omringd door somberheid en zorg die niet meer leek te verdwijnen.

Ik was bang voor het onbekende en hoe het zou zijn als zoiets met mij zal gebeuren. Of nog erger – wie zou ik dan misschien “verliezen”? Het enige dat ik wist was, dat mocht zoiets mij overkomen, dan wil ik niet dat deze somberheid mijn leven overneemt.

Nu zat ik precies in deze situatie, het onverwachte was gebeurd. Om mijn vader daar te zien liggen, maakte het zo definitief.

De pijn van het missen van iemand zo dichtbij is zo concreet en werkelijk. Dat kun je op geen enkele manier negeren. Het voelt als een mes dat in je hart wordt geplant en het kan pijn doen om te ademen, vooral in het begin. Ik merkte dat een sombere geest over mij kwam en dreigde mij te overweldigen.

Het is een keus!

Nu is er een heel jaar voorbij gegaan en ik kan nog steeds niet helemaal begrijpen dat mijn papa weg is. Maar het heeft in die tijd een strijd gekost, een strijd die ik met Gods woord en genade heb gewonnen! Ik kan getuigen dat die sombere geest niet meer bestaat in mijn leven! Waarom? Omdat ik heb begrepen dat het een keus is! Ik kan kiezen om die somberheid niet in mijn hart binnen te laten en mijn leven kapot te maken. Ik kan kiezen om in Gods woord te geloven!

Een paar maanden na papa’s heengaan deelde mijn moeder een paar verzen met mij uit Jesaja 61, 1-3: “De Geest des Heren Heren is op mij, omdat de Here mij gezalfd heeft; Hij heeft mij gezonden om een blijde boodschap te brengen aan ootmoedigen, om te verbinden gebrokenen van hart, om voor gevangenen vrijlating uit te roepen en voor gebondenen opening der gevangenis; om uit te roepen een jaar van het welbehagen des Heren en een dag der wrake van onze God; om alle treurenden te troosten, om over de treurenden van Sion te beschikken, dat men hun geve hoofdsieraad in plaats van as, vreugdeolie in plaats van rouw, een lofgewaad in plaats van een kwijnende geest. En men zal hen noemen: Terebinten der gerechtigheid, een planting des Heren, tot zijn verheerlijking.”  Wat een verandering! Om je te bekleden met een lofgewaad in plaats van een kwijnende geest! Je “bekleden” betekent dat je iets aan doet, iets wat je op je neemt, waar je je mee omringt. Er kan een stroom van dankbaarheid uit mijn hart komen in plaats van zelfmedelijden, eenzaamheid en een constant gemis van een persoon die is heengegaan.

Ik prijs God voor de vader die Hij mij gegeven heeft en voor de jaren die we samen hebben gekregen! Ik heb geen twijfels over waar hij is en ik denk er over na hoe het daarboven is. De hemel lijkt zo dichtbij en niet meer zo beangstigend en definitief. Sinds de dag dat papa is heengegaan heb ik een verlangen, een intense drang naar de eeuwigheid en de hemel. Het heeft mij wakker geschud van het besef van een onzichtbare wereld in mij en ik begrijp nu in een grotere mate dan voorheen dat de tijd kort is.

En ik mag vandaag nog leven!

Als christen heb ik altijd begrepen dat de hemel en de eeuwigheid iets wonderlijks is, iets om naar uit te zien! Ik heb ook begrepen dat de mate waarop ik hier op aarde leef mijn eeuwigheid bepaalt. Dit heeft mij gemotiveerd om elke dag de juiste keuzes te maken zodat ik op een dag mijn papa weer zal zien.

Zelfs al is de scheiding door de dood nooit prettig voor degenen die achterblijven, toch is het maar tijdelijk.  En ik mag vandaag nog leven! Ik heb ook een strijd te strijden, en papa kijkt mee en moedigt mij aan! Waarom zou ik niet leven om tot zegen te zijn en goed te doen aan andere mensen? Is dat niet een goede manier om de dagen te gebruiken die God ons gegeven heeft? Het leven is een gave!

Wanneer ik terugdenk aan de dag dat ik dat verschrikkelijke telefoontje van mama kreeg word ik er aan herinnerd dat ik een keus heb. Ik kan kiezen om te leven, en ik heb besloten om het leven vol uit te leven. De geest van somberheid is voor altijd uit mijn hart en gezindheid verbannen!