Wist je dat uit de meeste gebeden van mensen blijkt dat ze innerlijk verdeeld zijn?

“Indien echter iemand van u in wijsheid te kort schiet, dan bidde hij God daarom, die aan allen geeft, eenvoudigweg en zonder verwijt; en zij zal hem gegeven worden. Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende, want wie twijfelt, gelijkt op een golf der zee, die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt. Want zulk een mens moet niet menen, dat hij iets van de Here zal ontvangen, innerlijk verdeeld als hij is, ongestadig op al zijn wegen.” Jakobus 1:5-8

Hoe staat het in het algemeen met de gebeden? Het zit zo: mensen denken dat bidden betekent dat je opnoemt wat je graag wilt, en dan ben je klaar. Maar dit is een volledige misvatting. Zoiets is in tegenspraak met zichzelf. Welk belang heb ik erbij, en welk belang heeft God erbij, dat ik niets anders heb gedaan dan opnoemen wat mij ontbreekt? Dit is dus in diepste en wezenlijke zin geen bidden. Dat ik bid om wijsheid, liefde en volharding en niet eens verwacht dat ik het krijg – en nog veel minder geloof dat ik het gekregen heb, dat is: innerlijk verdeeld zijn. Dus ik wil het heel graag hebben, maar ik kan ook heel goed zonder. Zo bidden de meeste mensen hun hele leven, zonder te krijgen waar ze om bidden. Dus ze zijn verdeeld, ze zijn dubbelhartig.

“Dus ik wil het heel graag hebben, maar ik kan ook heel goed zonder.” Zo bidden de meeste mensen hun hele leven, zonder te krijgen waar ze om bidden. Dus ze zijn verdeeld, ze zijn dubbelhartig.

“Ik haat de halfhartigen, maar uw wet heb ik lief.” Psalm 119:113 (Herziene Statenvertaling). God noemde David immers een man naar zijn hart – een man naar zijn gezindheid. Hij was precies het tegenovergestelde van dubbelhartig. Het ging hem er alleen om grondig verlost te worden. Als je erin geïnteresseerd bent om grondig verlost te worden, en tegelijk geïnteresseerd bent in iets anders, dan ben je dus dubbelhartig. En zo is het met de meeste mensen gesteld, in meerdere of mindere mate. Voor alle dingen geldt immers dat ze in meerdere of mindere mate zijn. Dit is heel zeker, volgens het zonneklare Bijbelse licht dat ik erover heb gekregen.

In de brief van Jakobus staat op twee plaatsen iets over dubbelhartigheid. Jakobus heb ik vele jaren lang een specialist genoemd. Hij is specialist in praktisch alles waarover hij schrijft. Hij schrijft zo krachtig, helder, duidelijk en indringend als maar mogelijk is. Hij moet een geweldig Godsman geweest zijn. “Indien echter iemand van u in wijsheid te kort schiet, dan bidde hij God daarom, die aan allen geeft, eenvoudigweg en zonder verwijt; en zij zal hem gegeven worden.” Jakobus 1:5. Hij noemt wijsheid als voorbeeld. Maar dat geldt ook voor al het andere waartoe we verlost moeten worden, bijv. goddelijke liefde. Jakobus pakt dit zo krachtig aan, dat ik bijna zou denken dat de doden wel moesten opstaan. Maar gewoonlijk gebeurt er niets – er is niets wat ‘opstaat'. Mensen worden niet vol van liefde, wijsheid of geduld, of van waar ze dan ook om bidden.

“Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende.” Jakobus 1:6. En dat zijn immers ook de woorden van Jezus: “Al wat u in het gebed gelovig vraagt, zult u ontvangen.” Matteüs 21:22. Eerst staat er: “Bidt en u zal gegeven worden.” Matteüs 7:7 Dit is voor beginners. Maar dan wordt het nauwkeuriger uitgelegd: “Alles wat u in het gebed gelovig vraagt, zult u ontvangen.” Geloof is niet iets zweverigs, het is iets wat geweldig vast en zeker is, het is de volle overtuiging dat je krijgt waar je om gebeden hebt. En dat staat ook in 1 Joh. 5: 14-15. Daar staat dat als we weten dat we naar Gods wil bidden – en dat doen we altijd als we om verlossing bidden – dan is dit de vrijmoedigheid die wij tegenover Hem hebben, dat we de beden verkregen hebben die we van Hem hebben gebeden.

“Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende Want wie twijfelt, gelijkt op een golf der zee, die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt.” Jakobus 1:6. Hij wordt van de ene naar de andere kant geslingerd. En dan komen er enkele verschrikkelijk sterke, ware woorden in Jakobus 1:7: “Want zulk een mens moet niet menen dat hij iets van de Here zal ontvangen.” En dan komt de beoordeling van zo iemand in Jakobus 1:8: “…innerlijk verdeeld als hij is, ongestadig op al zijn wegen.” Had hij dit serieus genomen, dan had hij immers van zichzelf geweten dat hij innerlijk verdeeld is – dat geldt voor bijna iedereen. Als we bidden, zijn we niet klaar als we gezegd hebben wat we willen hebben; als we er geloof voor hebben gekregen, dan zijn we klaar.

Er kan sprake zijn van een verkeerde manier van bidden. Sommige mensen zijn daartoe geneigd. Ze geven zich over aan urenlang bidden, en denken dan dat als zij twee uur hebben gebeden, dit twee keer zo goed is als één uur bidden. Maar als ik niet iets heb ontvangen, in het eerste uur niet, en in het tweede uur ook niet, is het dan goed? Ik moet toch bidden om een levend geloof te krijgen. Krijg ik dat niet, dan ontvang ik ook niets. Dan helpt het niet om te zeggen dat ik veel bid. De bedoeling is het te ontvangen – dat ook gebeurt waar ik om bid. Dit is wel de meest voorkomende uiting van innerlijke verdeeldheid die er bestaat, denk ik. Dit doet immers iedereen in het begin. Je kunt ook een heel leven zo doorgaan. Dat is wel een beetje nuttig, omdat je je dan aan God vasthoudt in plaats van weg te lopen. Maar het is toch tevergeefs.

Er bestaat niet zoiets als: proberen te geloven. Dat slaat gewoon nergens op. Zo is het met alles waar we om bidden: of we geloven wel, of we geloven niet. En geloven we niet, dan helpt het niets. Het is weggegooide tijd om urenlang zo door te gaan, als niet de enige gedachte is: ten slotte geloof te grijpen. Dat is het juiste. Dan maakt het niet uit of je lang door moet gaan, als je het maar krijgt.

Jezus zei: “Dit is het oordeel, dat het licht in de wereld gekomen is…” Johannes 3:19. Het heeft aan licht hierover ontbroken. Ik geloof dat de beste manier om dit uit te drukken is dat mensen graag wil hebben waar ze om bidden, maar ze kunnen ook zonder. Het blijkt toch dat het zo is: ze leven immers gewoon verder zonder het te hebben. Aan de ene kant lijken ze zo hevig geïnteresseerd, maar het is heus niet zo hevig, en aan de andere kant zijn ze helemaal niet geïnteresseerd. Ze zijn dubbel.