Wat gebeurt er met het geloof als het ongeluk toeslaat?

Het was precies op de dag af een jaar na onze bruiloft toen Jouni het gevoel in zijn tenen begon te verliezen. We woonden die zomer in Finland en hij had net een goed betaalde baan gekregen als kraanmachinist; we hadden het geld nodig om mijn laatste jaar van mijn universitaire opleiding in Engeland te betalen.

We gingen drie keer naar de dokter maar zij dachten dat het niet ernstig was; misschien gewoon een beknelde zenuw. We bleven toch terug komen omdat er andere symptomen bijkwamen. Uiteindelijk, na ongeveer 14 dagen, kon Jouni nauwelijks meer zonder hulp lopen en kreeg hij met spoed een MRI scan. Ik herinner me dat de dokter terug kwam en ons meenam in zijn kantoor. Hij legde uit dat ze een tumor in zijn rug hadden gevonden; ze wisten niet of het kwaadaardig of goedaardig was, dus moesten we naar een ziekenhuis in een andere stad voor een biopsie.

Toen we aankwamen in het ziekenhuis in Tampere besloten de dokters dat de situatie te ernstig was voor eventuele tests. Elk poging om de aard of soort van de tumor te bepalen kon voor uitzaaiingen zorgen. Het zou een lange en moeilijke operatie worden en er was geen garantie dat Jouni het zou overleven, laat staan om weer te kunnen lopen.

Ik herinner me dat we samen een lange tijd in stilte zaten. Had de dokter echt het woord “kanker” gebruikt? Het is een woord dat je nooit verwacht te horen en als je het hoort, lijkt het gewoon niet echt.

Maar toen gebeurde er iets aparts. Het was alsof de tijd stilstond en we werden boven alles uitgetild. We konden duidelijk merken dat onze vrienden voor ons aan het bidden waren, en we hadden beiden een fantastische broederschap met elkaar.

“Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben Ik in hun midden.” (Mattheus 18:20). Dit vers was iets dat wij zelf persoonlijk ervoeren . Ondanks de tranen die opkwamen hadden we rust in God; die door het gebed van onze vrienden in onze harten binnenkwam. We kregen veel bemoedigende berichten. Ik denk dat wat mij het meest aansprak was om Jouni in volledige rust de operatiekamer binnen te zien gaan.

Een lang genezingsproces

Na de operatie, terwijl de dagen verstreken en Jouni aan het lange genezingsproces begon, liepen we tegen vele muren aan: MRSA, een tweede operatie aan zijn hart, infecties. In veel opzichten dachten we dat we de grootste strijd al hadden gestreden en we konden bijna niet geloven dat er nog meer kwam.

Ik herinner me dat ik dacht, “Nou, God zal ons niet meer geven dan we aankunnen en ik heb nu mijn grens bereikt – het kan niet nog erger worden!” Maar God moest mij echt op een plek krijgen waar ik Hem moest zoeken, zonder op mijn eigen beperkte menselijke kracht te vertrouwen. Dan kon Hij iets compleet nieuws in mij beginnen!

Er waren veel dingen die ik niet begreep, en het is voor ons als mensen moeilijk om verder te gaan zonder precies te begrijpen waarom de dingen gebeuren of zonder tenminste een soort van overzicht te hebben. Voor mij was het in geloof doorgaan in deze situatie alsof ik mijn hand aan God gaf en mijn ogen dicht deed.

Het voelde vaak alsof ik niet door kon gaan en dan was het moeilijk om op God te vertrouwen, maar dan herinnerde ik mij dit vers: “Want mijn gedachten zijn niet uw gedachten en uw wegen zijn niet mijn wegen, luidt het woord des HEREN. Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten.” (Jesaja 55:8-9)

Vertrouwen op God

Er kunnen snel gedachten opkomen over wat God mij wil laten zien in een situatie en hoe Hij ervoor gaat zorgen dat alles “OK” is, maar zijn wegen en gedachten zijn hoger dan de mijne. Ik kan niet weten hoe Hij mij wil gebruiken in de situaties, maar ik kan rust hebben, wetend dat Zijn plan volmaakt is.

Ik leer geleidelijk te begrijpen wat Gods gedachten voor mij zijn en zie dat alles met mijn verlossing te maken heeft – mijn eeuwigheid. Ik moet het goed nemen, zodat Hij dat werk in mij kan doen.

In het begin waren we erop gefocust om de dag ongedeerd door te komen. Het werd niet makkelijker, maar ik herinner me dat iemand me eerder vertelde, “je moet je blik op Hem houden, anders zink je in het water” en zo besloten wij om door elke dag heen te gaan.

Als de tijden bijzonder donker lijken dan denk ik vaak aan het vers in 1 Samuel 7:12 “Tot hiertoe heeft ons de HERE geholpen.”

De enige optie is om Hem helemaal te vertrouwen.

Hij heeft ons nooit teleurgesteld; alles waar Hij ons in heeft gebracht heeft Hij ons ook doorheen geholpen. De enige optie is om Hem volledig te vertrouwen. We weten niet wat de toekomst brengt. Op het moment is Jouni vanaf zijn middel verlamd. We weten niet of Hij weer zal kunnen lopen maar we weten dat God ons zal bewaren en alles voor ons voor het allerbeste doet meewerken – onze eeuwige verlossing.