Wandelen zoals Christus deed

Een prachtig gezin, actief  betrokken bij de plaatselijke gemeente en zendingswerk. Andrew Ward “had dat allemaal”, maar de gedachte dat hij iets miste bleef hem achtervolgen.

Andrew Ward woont in Melbourne in Australie en behoort daar tot  de plaatselijke gemeente van Brunstad Christian Church. Andrew is midden 40, getrouwd met Sarah en samen hebben zij zeven lieve kinderen. Zijn aantrekkelijke persoonlijkheid en warme uitstraling geven blijdschap en levendigheid aan zijn omgeving. Maar zo is het niet altijd geweest.

Andrew groeide op in een Godvrezend gezin, en bezocht regelmatig met zijn familie Christelijke bijeenkomsten. Op zijn dertiende kon God in Andrew werken tijdens een dienst aan het strand;  daar koos hij bewust  om vanaf die dag Christus  te volgen als een discipel.  Helaas had hij weinig vrienden van zijn leeftijd die hem steunden in zijn geloof, en het duurde niet lang of hij was terug bij zijn oude kennissenkring.

Besloten om dienaar te zijn

Een aantal  jaren later vernieuwde Andrew zijn verbond met God. Hij kwam onder de vleugels van enthousiaste vrienden bij een charismatische beweging. Andrew was vastbesloten om met heel zijn hart een dienaar te zijn en hij ging aan de slag zodra hij  de gelegenheid had. Het duurde niet lang voordat hij was betrokken bij een breed scala aan activiteiten, waaronder zondagschool, jeugdactiviteiten, evangelisatie programma"s, en ook bijdragen en toespraken op lokale samenkomsten.

Andrew leefde nu zoals hij dacht dat een succesvol Christen behoort te leven. Hij trouwde met Sarah, een heelhartig Christen, die actief was in het plaatselijke  gemeenteleven.

Andrew kon het voortdurende gevoel dat hij iets miste en een gevoel van leegte in hemzelf niet onderdrukken.

Terwijl de tijd verstreek, kon Andrew het voortdurende gevoel niet onderdrukken dat hij iets miste en had hij een gevoel van leegte in zichzelf, ondanks dat zijn vrienden en ouders hem verzekerden dat hij zich kon verheugen en tevreden kon zijn met al het goede dat hij deed voor het koninkrijk van God.  Ook al twijfelde hij niet aan God en aan de vergeving die hij gekregen had, er bleef een gemis in zijn leven, dat hij niet kon opvullen. Hij ging naar Bijbelstudies om zijn  kennis van de bijbel te vergroten, hij streefde ernaar om als een discipel te leven op alle mogelijke manieren, maar hij leek maar niet verder te komen.

Andrew begon uiteindelijk wanhopig te worden. "Ik keek naar alles wat ik allemaal deed om God te dienen, en ik wist gewoon niet wat ik nog meer moest doen. Ik had constant het gevoel dat er iets ontbrak: Ik bleef maar denken, "Er moet meer zijn in een christelijk leven dan dit" herinnert hij zich.

In een bepaalde week, kwam dit  extra duidelijk naar voren, toen aan Andrew gevraagd werd om de zondag preek te doen. Terwijl hij in de bijbel las  om zich voor te bereiden op zijn toespraak over heiligheid, stuitte hij op de vermaning van Johannes, "Wie zegt, dat hij in Hem blijft, behoort ook zelf zó te wandelen, als Hij gewandeld heeft." (1 John 2:6). Toen Andrew zijn leven onderzocht in het licht van dit vers, realiseerde hij zich, dat dit woord bij lange na niet vervuld werd, maar hij wist niet hoe hij moest veranderen.

“Ik had voortdurend een verlangen naar meer”

Weer verstreken de jaren en Andrew werd bestuurslid op de school van zijn kinderen. Hier ontmoette hij Bill, een lid van de Brunstad Christian Church in Melbourne. Andrew werd bemoedigd toen hij hoorde van de levenservaring van zijn nieuwe vriend en verbaasd dat Bill geloofde dat het mogelijk was om geleidelijk veranderd te worden naar het beeld van de Verlosser. Aan de ene kant gaf Andrew dit nieuwe contact hoop in zijn leven, aan de andere kant had hij zijn bedenkingen of dat wel waar kon zijn; uiteindelijk was hij in al die groeperingen die hij tot nu toe had bezocht, niemand tegengekomen die enige hoop had om te wandelen zoals Jezus wandelde. Misschien was hij teveel gericht  op zijn eigen leven in plaats van op het werk dat Jezus had gedaan.

“Het was eigenlijk bevrijdend om te realiseren dat ik maar weinig vooruitgang had geboekt; maar dat er een weg te gaan is in de voetstappen van Jezus. Mijn leven  begon richting  te krijgen doordat ik toeliet dat God mij  mijn eigen natuur liet  zien met hulp  van de Bijbel, zodat ik daar mee aan de slag kon.”

Uiteindelijk besloten Andrew en Sarah om met hun gezin  de samenkomsten  van de Brunstad  Christian Church in Melbourne te bezoeken. Andrew herinnert zich dat de spreker de woorden van Jezus las uit Lucas 17: “En op de vraag der Farizeeën, wanneer het Koninkrijk Gods komen zou, antwoordde Hij hun en zeide: Het Koninkrijk Gods komt niet zó, dat het te berekenen is; ook zal men niet zeggen: zie, hier is het of daar! Want zie, het Koninkrijk Gods is bij u.” (Lucas 17:20-21).

Die dag groeide het zaad van  geloof dat in het hart van Andrew was geplant en hij realiseerde zich dat hij aan het begin van een weg stond die tot de ware vervulling van de grote opdracht van Jezus leidde: om alle dingen te onderhouden die Jezus Zijn discipelen heeft bevolen (Matthew 28:20).

“Het kostte tijd om me te realiseren dat ik tot rust moest komen van de "dode werken" (Heb. 9:14), die ik deed om in een goed blaadje te komen bij andere mensen. Wanneer God mij meer van mijn menselijke natuur laat zien, kan ik de zonde vinden die in mijn vlees woont, en, zoals het in Romeinen 8:13 staat, ik kan het in de dood brengen.”

“Ik heb Gods hulp voortdurend nodig”

“Dit brengt mij ook tot een grotere behoefte aan Christus; ik realiseer me dat ik Zijn hulp voortdurend nodig heb. Wanneer ik verzocht word om zonde te doen, dan moet ik vaak denken aan de gelijkenis van Jezus over de schat in de akker en de kostbare parel: Ik ben de man die de schat heeft gevonden, de parel. Dit geeft mij kracht om te overwinnen in de verzoeking. Nu heb ik hoop en ben ik niet langer bang voor de toekomst.”

Andrew is ook enorm dankbaar voor de  positieve beïnvloeding die de omgeving van Brunstad Christian Church op zijn kinderen heeft gehad: “In de jaren dat we in de gemeente zijn geweest ben ik totaal niet teleurgesteld. De manier waarop de gemeente mij, mijn vrouw en mijn gezin gezegend heeft is verbazingwekkend, en de manier waarop God doorgaat met ons te zegenen zorgt ervoor dat we enorm dankbaar zijn met een diep verlangen om Hem wederliefde te bewijzen door trouw aan Zijn Woord.”