Misschien ben ik toch niet zo geduldig als ik dacht

Ik dacht altijd dat ik een vrij geduldig persoon was. Er moet veel gebeuren voor ik gefrustreerd raak of me erger aan mensen. Maar dan nog zou een minder fortuinlijk persoon de “laatste druppel” zijn, en ik zou als het ware ontploffen. Ik zou het allemaal op diegene afreageren.

Ik dacht: “Nou ja, ik ben bijna altijd geduldig, dus het is oké om zo af en toe eens boos te zijn of me te ergeren aan iemand.” Maar de kern van de zaak was, dat ik wist dat het niet oké was. Ik verzon gewoon excuses voor mijzelf. Ik probeerde mezelf beter te voelen, en me beter voor te doen dan ik was.

De waarheid erkennen

De volledige waarheid is dat ik juist vol ben van ongeduld en van eisen naar anderen. Als ik fel uitviel, dan waren de anderen de dupe van mijn frustratie en harde woorden. In plaats van vrede om mij heen te scheppen, creëerde ik een sfeer van gespannenheid en angst. Later, als ik eraan dacht hoe ik had gereageerd – toen ik zo hard mijn best had gedaan om het binnen te houden, maar dan was de bom toch gebarsten – dan haatte ik het dat ik mijn acties niet onder controle had. Het schuldgevoel drukte zwaar op mij, omdat ik wist dat niet wat de anderen deden of tegen me zeiden maakte dat ik zo reageerde, maar het is de zonde in mijn natuur die ik moet overwinnen.

Gods Woord zegt: “De liefde is geduldig en vol goedheid … Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.” 1 Korintiërs 13:4,7-8. Het vers zegt “alles”, dus hoe groot kan mijn liefde zijn als ik slechts “meestal” geduldig ben tegenover mensen? Wanneer ik situaties meemaak waarin ik ongeduld voel jegens de mensen op het werk, of tegenover mijn familieleden en de kinderen in mijn leven, ben ik dan in staat om dat te erkennen? Of druk ik het weg, zodat het een zee van vuilnis wordt in mijn leven die op een dag aan het licht komt?

Het is nodig dat ik die momenten gebruik om de waarheid over mijzelf in te zien en die lief te hebben, en om te vechten en te overwinnen in de verzoeking tot ongeduld en irritatie in mijn gedachten, voordat ze tot kwetsende acties worden omgezet. Wanneer ik word verzocht om ongeduldig te zijn, of om boos te reageren, dan denk ik altijd aan het vers in Jakobus 1:4: “Maar die volharding (Engels: geduld) moet volkomen doorwerken, zodat gij volkomen en onberispelijk zijt en in niets te kort schiet.” Zo vind ik de kracht van God om te overwinnen in die verzoeking en in plaats daarvan geduldig en vol liefde te zijn. Er is een groot verschil tussen het verbergen van mijn ongeduld, en daadwerkelijk geduldig en vol liefde te zijn!

Er komt verandering

Dit is voor mij zo bemoedigend. Om mijzelf te kunnen zien, het ongeduld dat ik heb jegens de anderen en de situaties in mijn leven, en om in staat te zijn om te veranderen, zodat ik niet dezelfde blijf. Zodat wanneer anderen om mij heen zijn, ze alleen liefde en geduld proeven. En niet dat ik allerlei eisen aan ze stel.

Het is zo’n zegen om bij mensen in de buurt te zijn waarvan je weet dat ze niet plotseling boos tegen je uitvallen. Ik kan die zegen zijn voor mensen om mij heen!

Ik weet dat ik elke dag wel honderd gelegenheden heb om te werken aan het hebben van een geduldige en zachtmoedige geest. Elke dag, als ik overwin in de verzoeking, kom ik dichterbij de eindzege! Zo zal het verlangen van mijn hart, om in volmaakte liefde te reageren jegens elke persoon die ik ontmoet in mijn leven, worden vervuld.