“Mijn boosheid werd veroorzaakt door egoïsme”

Zolang ik me kan herinneren, had ik vaak driftbuien. Als klein meisje werd ik boos, ik schreeuwde en gilde, rende naar mijn kamer en smeet de deur dicht als ik  mijn zin niet kreeg of als iets niet precies ging zoals ik het wilde. Soms voelde het alsof mijn bloed kookte van binnen. Dit ging door in mijn tienerjaren.

Zal ik altijd driftig blijven?

Als ik boos werd, had ik onmiddellijk veel spijt dat ik mezelf had toegestaan me zo te gedragen, zonder na te denken over de consequenties en het effect op degenen om mij heen. Ik haatte het. Het was een last voor mij om zo te zijn. Ik voelde me zo schuldig en slecht, omdat ik er geen controle over had.

Dit scenario speelde zich vaak vroeg in de morgen af. Met drie kleine actieve jongens in huis, is het stress om iedereen de deur uit te krijgen. De meeste ochtenden eindigden ermee dat ik uiteindelijk in de auto zat met de kinderen, en me realiseerde dat ik boos geworden was en mijn geduld verloren had. Alweer. Ik begon me af te vragen of ik het feit moest accepteren dat ik een driftig karakter had, en dat het was wie ik was. Ik wist gewoon geen uitweg.

Een diep besef

Maar na één van deze hectische ochtenden, kreeg ik plotseling een diep besef. Die morgen had ik 45 minuten om iedereen eten te geven, aan te kleden, lunchpakketjes  te maken voor school en te proberen om  zelf te ontbijten. Terwijl ik aan het rennen was en mijn kinderen smeekte om zich klaar te maken, kwam ik op het punt dat ik zo ontmoedigd was dat het nooit zou veranderen. Ik zou altijd de moeder zijn die haar geduld verliest. Ik voelde me compleet machteloos tegenover mijn eigen reacties. Ik begreep niet waarom ik niet gewoon kalm kon blijven en vriendelijk  tegen mijn kinderen kon praten, zelfs middenin de chaos.

Nadat ik mijn kinderen op school afzette, voelde ik nog steeds deze donkere stemming, die me zo weer boos kon maken. Precies op dat moment realiseerde ik me dat ik nog nooit God had gebeden over driftbuien. Ik bid voor andere dingen; ik bid Hem om hulp in andere situaties, maar ik had Hem nog nooit gevraagd om te helpen met mijn grootste struggle.  God was de enige die me kon helpen. Dit besef sloeg in als een bom. Ik probeerde zo hard in mijn eigen kracht te vechten tegen mijn drift, om een goede moeder en een goede echtgenote te zijn, maar ik had er nooit aan gedacht om God te vragen om hulp, voor zoiets simpels.

Ik schreeuwde het uit naar God in mijn auto. Ik vroeg Hem mij mijn eigen boosheid te laten zien en me te helpen een wacht voor mijn mond te zetten, zodat ik niet gewoon vanuit mijn eigen gevoel zou reageren. Ik opende mijn Bijbelapp op mijn telefoon nadat ik gebeden had, en God liet me Efeziërs 4:31 zien, “Laat alle bitterheid, woede, toorn, geschreeuw en laster van u weggenomen worden, met alle kwaadaardigheid,” en Prediker 7:9, “Wees niet te snel geërgerd in uw geest, want ergernis rust in de boezem van dwazen.” Ik vond zoveel verzen waar God ons vertelt ons van onze boosheden af te brengen – dat wie zijn geest beheerst, beter is dan wie een stad inneemt(Spreuken 16:32); dat een driftig man ruzie veroorzaakt, maar een geduldige onenigheid stilt. (Spreuken 15:18).

De oorzaak van het probleem

Ik moest nadenken over wat ervoor zorgde dat ik mijn geduld verloor. En ik concludeerde dat het allemaal egoïsme was. Dit was moeilijk toe te geven, speciaal voor een moeder die voelde dat ze alleen maar het beste voor had met haar kinderen. De reden dat ik mijn geduld verloor, was omdat situaties niet gingen zoals ik wilde, mijn kinderen deden niet wat ik zei dat ze moesten doen, dingen veranderden last minute, of iemand beledigde mij door wat hij zei. Dit waren allemaal egocentrische redenen. Ik zag dat ik controle wilde hebben over mijn leven, in plaats van dat ik God de controle gaf. Ik realiseerde me ook dat elke keer dat ik harde woorden sprak of mijn geduld verloor, dat het klopt wat er staat dat “een driftig man ruzie veroorzaakt.” Het maakte mijn kinderen nog koppiger en het zorgde voor onrust en chaos en angst in mijn huis.

Ik ben zo dankbaar dat God mijn gebeden beantwoordde en mij liet zien waarom ik mijn geduld verloor. Mijn driftige karakter zal niet zomaar uit zichzelf verdwijnen, maar ik heb nu wapens om mee te vechten.

Een nieuwe hoop

Ik weet dat God aan mijn kant staat, en wanneer ik de boosheid in mij voel opkomen, doe ik mijn ogen dicht en bid ik Hem dat Hij wil helpen om de boosheid aan de kant te zetten. Hij opent mijn ogen en laat zien hoe ik alleen moet luisteren naar wat Hij spreekt in mijn hart, en dat ik milde woorden kan hebben voor mijn kinderen en voor degenen om mij heen. Ik kan het egoïsme, dat de reactie veroorzaakt, haten – in plaats van boos te worden op de situatie of op andere mensen. Als ik van mijn kinderen houd zoals God van mij houdt, dan reageer ik niet met boosheid en schreeuwen en gillen. Als ik een discipel van Christus ben, dan moet ik zoals Jezus worden, en ik moet anderen behandelen zoals Jezus ze zou behandelen. Hij behandelde de mensen met geduld en liefde en verloor Zijn geduld niet of zei niet het eerste wat in Zijn gedachten kwam. Nee, Hij was stil en zachtmoedig en sprak alleen wat God in Zijn hart werkte om te zeggen. Ik kan vastberaden zijn, maar met liefde spreken en reageren, zoals Jezus zou hebben gedaan.

Nu kan ik mij voortaan bewust zijn van mijn driftigheid. Ik kan snel herkennen als ik verzocht word om boos te worden. Ik bid direct om hulp zodat ik niet  instinctief reageer, maar ik word meer en meer zoals Jezus, die geduldig en vriendelijk was, en mild sprak tegen iedereen, ongeacht in welke situatie Hij was.

De Bijbelverzen komen uit de Herziene Statenvertaling.