“Ik zit in een situatie die ik niet zelf heb uitgekozen.”

Als we jong zijn en plannen maken voor ons leven, en we zijn gezond en sterk, dan komt het niet bij ons op dat op een dag onze kracht en gezondheid van ons afgenomen kunnen worden. We zien oude mensen en hebben bijna het gevoel dat ze een ander soort mensen zijn. Wij worden niet zo. Toch?

Mijn echtgenoot was fysiek sterk en stond altijd klaar om anderen te helpen met verhuizen, plafonds te stukadoren of beton te storten. Zijn toekomstperspectief voor als hij met pensioen zou gaan was om meer tijd te hebben om op zijn kleinkinderen te passen, om flinke wandelingen te maken en koffie te drinken met zijn vrienden op zulke tochten in de vrije natuur.

Dat was totdat hij na zijn vijftigste werd gediagnosticeerd met een degeneratieve neurologische ziekte waardoor zijn kracht en balans langzaam achteruitgaan, een ziekte die hem pijnklachten bezorgt en hem van zijn slaap berooft. Het is geen dodelijke ziekte, maar ontneemt hem wel de toekomst zoals hij die voor zichzelf verwachtte, en voor het eerst in zijn leven werd hij verzocht tot depressie en angst voor de toekomst. Zoals hij zei: “Ik zit in een situatie die ik niet zelf heb uitgekozen.”

Je kunt je afvragen waarom God zulke dingen laat gebeuren. Waarom een persoon die zo behulpzaam is op deze manier ‘uit de circulatie’ wordt genomen, en zo blijvend.

Gods doel is om ons te vormen voor de eeuwigheid

We moeten onszelf eraan herinneren dat God aan de lange termijn denkt. Het is niet zijn prioriteit om ervoor te zorgen dat wij een leven hebben dat aansluit op onze wensen. Zijn doel is om ons voor te bereiden op de eeuwigheid, om ons te vormen op zo’n manier dat we nuttig zijn voor Hem, om ons tot het punt te brengen waar we heel bewust datgene opgeven dat voortkomt uit onze eigen wil – hoe goed het ook lijkt te zijn. Soms plaatst God ons in een situatie waarin onze natuurlijke neigingen worden geconfronteerd op alle mogelijke manieren, zodat we onszelf te zien krijgen. Hij doet dit met mensen die Hij liefheeft.

Nu ik mijn man zwakker zie worden, en zijn wereldje zie krimpen, zou ik kunnen denken dat het leven oneerlijk is.

Maar dat doe ik niet.

En mijn man ook niet.

Nieuw land – goddelijke natuur

Jozua en Kaleb kregen geloof om een nieuw land in te nemen ook al was het bewoond door reuzen. Daarentegen zagen de Israëlieten slechts de reuzen, de problemen, en de mogelijke mislukking. En daarom weigerden ze om het land binnen te gaan:

“Hierop barstte het hele volk in tranen uit, heel de nacht door klonk hun gejammer. Ze begonnen zich allemaal te beklagen…” Numeri 14:1-2.

En vanzelfsprekend voelen we ons zo, dat is onze natuur. Onze angst voor de toekomst, het ongemakkelijke gevoel om geconfronteerd te worden met het onbekende, dat bindt ons net zo sterk alsof we vast zitten in een gevangenis, en we kunnen in eerste instantie de neiging hebben om precies zo te reageren als de kinderen van Israël wanneer we problemen ontmoeten die aanvoelen als ‘reuzen’. Toch is dit nieuwe land hetgeen dat God voor ons heeft uitgekozen, zelfs als het met problemen gepaard gaat. Dit is ons land, het land dat God wil dat we innemen. En Hij verlangt van ons dat we ervoor zullen vechten.

Het enige wat we kunnen doen wanneer we worden geconfronteerd met een nieuwe en beangstigende situatie is God om kracht vragen om binnen te gaan in dat wat Hij van ons verwacht. Als we tot God bidden, zal Hij ons versterken met kracht en moed, zodat we de toekomst moedig tegemoet kunnen gaan, zegevierend over onze angsten.

“Maar God zij gedankt, die ons te allen tijde in Christus doet zegevieren…” 2 Korintiërs 2:14.

Dus al bevindt mijn echtgenoot zich in de situatie waarin hij een vreemd nieuw “land” zal betreden, bewoond door de reuzen van beperkingen en onzekerheid, hij zei onlangs:

“Ik weet niet weten wat ik zou moeten zonder de ziekte van Parkinson. God is heel goed voor mij geweest.”

Zo gaan we denken als we Christus navolgen. De beproevingen vormen de weg waarop we goddelijke natuur kunnen verkrijgen. Ze worden dingen die we niet meer willen missen, omdat God ons wegleidt van onze natuurlijke neigingen en ons breng in “een land dat overvloeit van melk en honing”. Een land dat ons geloof en rust en gemeenschap met God geeft en met elkaar.