“Hockey was mijn passie – alles wat ermee te maken had.”

We gaan de winter tegemoet en voor veel Canadezen betekent dat maar één ding: hockey. Terwijl het nieuwe seizoen van start gaat, zijn jongens van alle leeftijden er op uit om nieuwe schaatsen, stokken en helmen te kopen. Sommigen beginnen voor het eerst, anderen hopen  hun laatste seizoen te overtreffen en geen van hen kan wachten om weer op het ijs te staan. Voor veel Canadezen is hockey niet gewoon een sport – het is een lifestyle. (manier van leven)

Jeremy (24) is een van de ervaren spelers in de gemeente in Vancouver. Hij groeide op in een christelijk thuis in Brits Columbia waar hij zijn eerste “slap shot” sloeg toen hij 7 jaar was. Een uur voor de wekelijkse training kom ik om zijn mening te horen over Canada’s volkssport nummer één. . Deze wekelijkse activiteit is voor kinderen en volwassenen tussen 12 en 36 jaar, en hij is hier  samen met 25 andere jongeren  aanwezig.

Een tikkende tijdbom

Hij is rustig en vindt het niet ergom met mij te praten, hoewel niet alles wat hij vertelt een fijne herinnering voor hem is. . “Hockey was een plek waar ik mezelf kon promoten – tenminste, zo zag ik het zelf. Het ging er alleen maar om wie er het beste kon spelen, wie het hardst kon slaan.”

“Ik was een tikkende tijdbom,” vertelt hij mij, terugdenkend. Als iets niet helemaal ging zoals hij dacht dat het moest gaan, raakt hij uit zijn humeur; als hij een schot te veel miste of als iemand hem uitschakelde, kregen drift en frustratie de overhand. Hij geeft toe dat dit kwam doordat hij zo met zichzelf bezig was.

Maar dit is niet de man die ik hier voor me zie. Hij is gelukkig – er is geen andere manier om het te beschrijven, hij is gewoon gelukkig. Ik vraag hem wat er is veranderd.

“Nu speel ik hockey om een heel andere reden,” legt hij enthousiast uit. “Als onze jeugdgroep bij elkaar komt om te spelen, is het de bedoeling dat we allemaal een goede tijd hebben, omdat we samen zijn.

Meer en meer als Christus

Nu heeft Jeremy een heelnieuwe kijk op het leven in vergelijking met de  gefrustreerde en agressieve jongen die hij was. Hij heeft besloten om zijn leven helemaal voor God te leven. Hij beseft nu dat het niet “alleen maar om hem” gaat. Hij speelt nog steeds hockey, maar hockey was ook eigenlijk niet het probleem; het overwinnen van zijn boosheid en egoïsme heeft hem veranderd. “Ik geniet nu meer van hockey en speel onbevangen omdat ik geen imago meer hoef te  verdedigen. Er zijn geen goede dagen en slechte dagen meer”, is zijn afsluitende commentaar terwijl hij weggaat om zijn uitrusting aan te doen.

Het is niet meer Jeremy’s doel om de sterspeler te zijn. Hij heeft een eenvoudig recept voor geluk gevonden, niet alleen als hij hockeyt, maar ook voor zijn dagelijkse leven. Zijn verlangen om meer en meer als Christus te worden is zijn nieuwe passie.