“Het leek mij zo kortzichtig…”

Indira was ooit geschokt te horen dat Jezus de enige weg was naar het leven en geluk dat ze wilde. Maar uiteindelijk kon ze haar grote verlangen niet meer weerstaan.

De eerste keer dat  ik Indira Jonklaas  in Dubai ontmoette, kon ik niet geloven dat ze al 60 was geweest. Haar vergelijkend met andere vrouwen van die leeftijd, besef ik dat er iets anders aan haar is – een innerlijk geluk dat van haar gezicht straalt. Terwijl ik ga zitten om naar haar verhaal te luisteren, vraag ik me af of ze altijd zo is geweest en ik verheug me om meer van haar te horen.

Indira groeide op in een christelijk-katholieke familie in Sri Lanka; een normale kindertijd, hard werkende ouders. Maar als jong meisje, viel het haar op dat ze geen verband kon leggen tussen de leer van de katholieke kerk en haar dagelijks leven.

De tijd verstreek en in haar tienerjaren ontwikkelde zij haar eigen interesses. Doordat Indira een erg intellectueel en gedreven weg koos, ontmoette zij een aantal gewone mensen die een grote impact hadden op haar leven. “Ik ben naar een Iers nonnenklooster geweest; zij waren zo goed voor ons.” Haar verlangen naar een echt en rein leven ontwaakte in die tijd. “Ik zag dat ik echt een verlangen had om het goede te doen, goed te zijn, te dienen; maar ik kreeg steeds meer besef van mijn onvermogen om dit in mijn eigen kracht te kunnen.”

“Ik had echt een verlangen om goed te zijn, maar ik kreeg steeds meer besef van mijn onvermogen om dit in mijn eigen kracht te kunnen.”

De “realiteit” begint

Na een jaar in Amerika als uitwisselingsstudent, ging Indira terug naar Sri Lanka, waar ze David ontmoette, die een geestverwant was. Het duurde niet lang voordat ze getrouwd waren en vanaf dat punt begon, zoals Indira omschrijft, de “realiteit”. “Ik denk dat trouwen een grote stap was van Gods werk in mij. David en ik kunnen zeggen dat we twee verwende mensen waren. Hij wilde zijn manier en ik de mijne. Dus je kunt je wel voorstellen dat we veel conflicten hadden.”

De tijd verstreek en toen Indira en David kinderen hadden, voelde ze opnieuw een verlangen naar meer. “Ik wilde een goede moeder zijn. Ik wist dat het belangrijk was om een liefdevolle familie te hebben. Ik kan niet zeggen dat ik voelde dat ik God nodig had, maar ik wilde iets meer voor mijn kinderen.”

Toen ontmoette ze een aantal oude vrienden, een echtpaar dat na een aantal jaren reizen was teruggekeerd. “Mijn vrienden waren echt veranderd en ik zag dat er iets geweldigs was gebeurd. Ik wilde dat wat zij hadden, maar ik was erg geschokt toen zij zeiden dat het door Jezus kwam. Het leek mij zo kortzichtig, dat Jezus de enige weg was naar het leven en geluk dat zij hadden.”

De verandering die zij bij haar vrienden zag, trok haar echter aan en zij vergezelde hen naar een aantal bijeenkomsten die zij bezochten. Ze voelde een verlangen naar Jezus en wilde haar leven aan Hem geven, maar ze wilde geen beslissing nemen  die alleen gebaseerd was op emoties.

In Juli 1983, voegde  Indira zich weer bij haar man in Dubai, waar hij een bedrijf had opgezet. David en Indira raakten bevriend met een ouder echtpaar die toegewijde christenen waren en hun levens maakten een diepe indruk op hen. God brak langzaam en gestaag Indira’s tegenwerking en hardheid van hart. In oktober 1988, bij de Bijbelstudie groep die zij was begonnen te volgen, kon Indira niet langer dit innerlijke verlangen weerstaan. “Ik opende mijn mond tijdens het gebed en zei, “Jezus, ik heb U nodig in mijn leven!” Al snel begon ik de Bijbel te lezen en te bidden en Gods woord begon voor mij te leven. Ik stortte mezelf in het Woord en werd betrokken bij alles wat er gebeurde in de kerk waar ik naar toe ging.” Het was wonderlijk om Gods vergeving voor al mijn vele zonden te ervaren door Jezus en een nieuw leven in Hem te beginnen.

Maar naarmate Indira meer van Gods woord las, begon ze te twijfelen aan een aantal dingen die ze te horen kreeg. “Zij spraken veel over genezing en voorspoed; hoe God graag wilde dat je rijk bent in deze wereld, en dat zij die echte discipelen zijn niet ziek zullen zijn.” Het leek niet overeen te komen met het leven van Paulus en de andere discipelen die beschreven zijn in de bijbel,en die, zoals Indira beredeneerde, meer dan alle anderen zouden worden gezegend met aardse rijkdom en een probleemloos leven, als deze interpretatie van Gods roeping waar was.

Indira begon te zoeken naar een evangelie dat het verlangen in haar hart beantwoordde.

“Het is niet je leer die je naar de hemel breng; het is je leven”

“Midden in dit alles was ik begonnen aan een nieuwe baan,” vertelde Indira. “Op mijn eerste dag verscheen er een lachend zwart gezicht bij mijn bureau. Hij herkende mij van een van de christelijke bijeenkomsten die ik eerder had gevolgd en hij had het op zijn hart om mij uit Gods woord te vertellen en wat God in zijn hart werkte.” Eindelijk begon Indira antwoorden te krijgen op haar vele vragen. Maar nog beter was dat haar collega haar kon helpen, niet vanwege zijn Bijbelkennis, maar omdat hij een persoon was die het leven leefde waar Gods woord over sprak.

“Hij nodigde mij uit voor een bijeenkomst waar hij naar toe ging en daar werd ik  echt, echt gegrepen. Ik wist dat de verkondiging echt was.”

Eindelijk had Indira gevonden waar ze naar verlangde – het woord van God dat geleefd werd door de personen die erover spraken! Als ik haar vraag hoe zij wist dat het de juiste plek was, antwoordt ze eenvoudig, “het werd mij hier duidelijk dat mijn eigen natuur, de zonde die in mij woont, de oorzaak van al mijn problemen is. Als ik in een situatie geduldig ben en volhard, in plaats van aan mijn eigen wil vast te houden, dan volgen overwinning en vreugde. Ik heb veel christenen ontmoet en ben in veel kerken geweest en ik ben ervan overtuigd dat het niet je leer is die je naar de hemel brengt; het is je leven.”

Ik heb Indira persoonlijk ervaren als een stralend persoon, altijd blij, altijd bemoedigend en met grote zorg voor anderen. Maar dit is zeker meer dan gewoon een goede relatie met de mensen die ze kent en een “menselijke zorg”. Wat ze daarna zegt bevestigt dat. “Het is de zonde die in mijn natuur woont, mijn eigen wil, die mij een moeilijk persoon maakt. Ik heb hulp van God gekregen, en krijg die nog steeds, om niet te handelen naar mijn zondige natuur. De anderen hoeven niet te veranderen om mijn persoonlijkheid; ik ben degene die veranderen moet. Door mijn zondige neigingen af te wijzen, volg ik Jezus, en beetje bij beetje wordt Zijn natuur de mijne.” (2 Petrus 1: 3-8)

Als ik vraag waarom ze altijd blij is, zegt ze, “dit is mij vaak gevraagd. Ik ben gelukkig door het evangelie en omdat het mijn leven is geworden.”

Ik kan getuigen dat ik het evangelie heb zien leven in Indira. Zij is zo vol van dit leven dat ze niet kan voorkomen dat de deugden van Christus uit haar hart stromen en stralen van haar gezicht, en de anderen om haar heen beïnvloeden. Dit MOET echt geluk zijn!