Gelovigen – een uitstervend ras?

In de online uitgave van  Aftenposten – een van de meest vooraanstaande  kranten in Noorwegen –  van 3 april 2012 lezen we dat het geloof in God langzaam uitsterft in Noorwegen. Uit enquêtes die in de laatste 25 jaar zijn gehouden blijkt dat er steeds minder jongeren in God geloven, en naarmate de nieuwe generatie komt, neemt ook het geloof in God af.

Een voor de hand liggende vraag is waarin men dan gelooft in plaats van in God? Je moet toch ergens in geloven. Ik neem aan dat in onze verlichte en informatiegerichte maatschappij velen gewoonweg in ‘de mens' geloven. Dan heeft de mens dus genoeg aan zichzelf en heeft geen behoefte aan een scheppende kracht buiten zichzelf. Levenskwaliteit en een zinvol bestaan wordt bereikt door het realiseren van zichzelf en door aan de menselijke behoeften te voldoen.

Als ik mijzelf als uitgangspunt neem als mens, ben ik er inmiddels wel achter dat daar niet veel te vinden is om in te geloven. Ik vind daar geen eigenschappen of kwaliteiten waarop ik kan bouwen voor de eeuwigheid. De wereld is vanzelfsprekend vol van mensen met veel betere capaciteiten en kwaliteiten. Misschien dat zij iets in hun eigen mens kunnen ontdekken waar zij op kunnen bouwen en dat hen het eeuwige geluk kan brengen, waar ze zo naar verlangen? Ik moet zeggen dat ik zo mijn twijfels heb.

Hoe komt deze ontwikkeling? Het is een paradox dat juist in die periode waarover het onderzoek gaat, de meeste Noorse geloofsgemeenschappen er hard aan hebben gewerkt om hun leer meer toegankelijk te maken voor een breed publiek. Wanneer er over God gesproken wordt, dan wordt over het algemeen alleen de vergevende genade benadrukt. En in die verkondiging wordt iedereen ingesloten, ook diegenen die duidelijk en openbaar in strijd met Gods eigen woord leven – en die daar ook geen verandering in willen brengen. De God die de zonde oordeelt en die bekering wil van mensen met een slechte wandel, die God wordt vaak neerbuigend bestempeld als “de oudtestamentische God”..

Waar is de God die Wonder genoemd wordt en die zelfs in de meest ellendige mensen wonderen kan verrichten, hen kan oprichten uit de zonde en hen kracht kan geven om een nieuw leven te leven? Waar is de God waar Paulus en Silas zo van gegrepen waren, dat zij uit volle borst Gods lof zongen nadat zij gegeseld waren en in de diepste gevangenis waren gegooid?

Die God is er nog steeds en Hij is gisteren en vandaag dezelfde. Hij wil zo graag aan elk mens zijn goedheid tonen. Voor diegenen die er niet in geinteresseerd zijn om Hem te leren kennen blijft Hij alleen een theorie, een theologisch of filosofisch begrip. Voor diegenen die daarentegen met levend geloof Hem en Zijn woord aannemen, openbaart Hij zijn heerlijkheid en verlossingskracht. Hij geeft hen alles wat zij nodig hebben om iedere dag te overwinnen over de zonde. Voor deze mensen wordt het dagelijks leven nooit meer zoals het was. Dat kan ik zeggen, omdat ik het zelf beleef.

Deze God is het waard om in te geloven!