Geloof in een moderne toekomst

Ik zit, en ik lees over de toekomst. Het is fascinerend. Vandaag lees ik over nanotechnologie, wat momenteel nog toekomstmuziek is. Een onderzoeker zegt dat nanotechnologie mogelijkheden opent die tot nu toe niet te geloven waren voor de mens. In de toekomst zullen er piepkleine nanorobots in ons lichaam rondzwemmen. Als kleine, hongerige bloedhonden zoeken en verwijderen ze zieke cellen, schadelijke bacteriën en andere smerigheden. Of ze ook de chocoladetaart van gisteren weten op te sporen en op te ruimen weet ik niet, maar het zou me niet verbazen. Er wordt ook gezegd dat deze robotten onze cellen kunnen onderhouden, en ervoor zorgen dat ons lichaam niet veroudert. En het mooiste van dit alles is dat het geen verre toekomstmuziek is; we spreken misschien over slechts enkele decennia.

Is God spoedig “over de houdbaarheidsdatum”?

Ik lees verder. Een andere deskundige schrijft met enthousiasme over het menselijk brein. Hij denkt dat er niet veel tijd overheen gaat voordat men software kan ontwikkelen die de hersenen direct met computers kan laten communiceren. Dat moet fantastisch zijn! Ben je niet slim genoeg? Plug een nieuwe processor in, en plotseling ben je een levende combinatie van Einstein en Rain Man. Heb je een slecht geheugen? Maak een back-up!
Is deze zaak op de spits gedreven? Misschien. Is dit een utopie? Niet volgens de hedendaagse wetenschappers

Daarmee duikt natuurlijk ook de centrale vraag op. Kan de mens eindelijk de laatste stap nemen, en zich onafhankelijk maken van God? Kunnen wij ons ontdoen van de behoefte aan een schepper waar we in kunnen geloven en ons vertrouwen op stellen?

Laten we zeggen dat dit alles realiseerbaar is over 50 jaar. Wat een mogelijkheden liggen er dan open! Over 50 jaar bestaat de wereld alleen nog maar uit gezonde, jeugdige, mooie en razend intelligente mensen. We zijn altijd in topvorm en we worden nooit ziek. En als we niet eeuwig leven, dan hebben we in elk geval wel honderden jaren om naar uit te kijken. Met behulp van de technologie hebben we een onovertroffen vermogen om slim en rationeel te denken. Daardoor zien we in dat oorlog en ruzie niet goed is voor de wereld. Er komt zelfs vrede in het Midden-Oosten. De klimaatproblemen worden opgelost. De corruptie wordt uitgeroeid. Er zijn geen hongersnoden meer. De rijkdom van de wereld wordt eerlijk verdeeld. We leven in harmonie met de natuur. Misschien hebben we over 50 jaar onze eigen perfecte paradijs gecreëerd, onze eigen hemel hier op aarde?

Of misschien niet?

Er klopt iets niet

Er is iets in dit plaatje wat niet klopt. De wetenschap is op vele gebieden heel ver gekomen, maar ik geloof niet dat ze nanorobots zo ver krijgen dat ze het egoïsme en de inhaligheid die in de mens woont kunnen verwijderen. Ik geloof ook niet dat genetische manipulatie mensen geduldiger of zorgzamer kan maken. Wat krijgen we dan over 50 jaar? Een wereld vol van gezonde, jeugdige, razend intelligente mensen die bijna eeuwig leven. Die egocentrisch, inhalig en ongeduldig zijn. Een wereld waar de mens genoeg heeft aan zichzelf. Dat is geen paradijs. Dat is de hel!

Ik betwijfel ook enigszins of de wetenschap in wezen iets snapt van de menselijke ziel. Ik ben er zelfs niet helemaal zeker van waar het in het lichaam te vinden is. Misschien is dat iets om te onderzoeken? Als ik mocht raden zou ik vermoeden dat het waarschijnlijk niet in de blindedarm is, om het zo te zeggen.

Het geloof is het enige aanknopingspunt

Is er niet in iedere ziel een diep verlangen naar vrede en harmonie met de schepper? Ligt de sleutel tot geluk niet juist in de vervulling van dit verlangen? In dit verband kunnen Jezus’ eigen woorden citeren: “Want wat zou het een mens baten, als hij de gehele wereld won, maar schade leed aan zijn ziel? Of wat zal een mens geven in ruil voor zijn leven?” Matt. 16:26.

We leven in moderne tijden, waar de wetenschap en de techniek voortdurend vooruitgang boekt, en zijn stempel zet op ons dagelijks leven. Daar ben ik blij mee. Ik zou niet terug willen keren naar vroegere tijden, ik waardeer het huidige comfort en de gemakken. Midden in deze toenemende ontwikkeling merk ik tegelijkertijd dat het geloof in God steeds belangrijker wordt, als enige aanknopingspunt in een wereld die verder weinig te bieden heeft voor een zoekende ziel.

Een zinvol leven

Als afsluiting zal ik wat persoonlijke gedachten vertellen over de toekomst, zoals die wordt als de God waar ik in geloof mij laat leven. Over 50 jaar is mijn geloof sterker en waardevoller dan ooit tevoren. Die heeft mij een uitzonderlijk rijk en zinvol leven gegeven om op terug te kijken, en een nog rijker leven om naar uit te zien. Die heeft mij tot een betere medemens gemaakt, ik ben zorgzamer, bedachtzamer en veel minder egocentrisch en egoïstisch dan ik vandaag de dag ben. Ik heb een groot aantal vrienden over de hele wereld, waar ik graag mee samen ben. In mijn hart is een diepe dankbaarheid voor iedere dag die ik te leven heb, en ik heb hoge verwachtingen voor de toekomst en de eeuwigheid. Dat is wat ik geloof.

Wat geloof jij?