Een rolmodel

Het is weer juni, en in Australië is het winter. Dit jaar wordt de jaarlijkse jeugdconferentie voor de jongeren uit Melbourne, Sydney en Perth in de bergen gehouden. Het uitzicht is prachtig,de temperatuur is rond het vriespunt.

Ik zit in de overvolle gemeenschappelijke ruimte. Het scheelt niet veel of de lucht om me heen wordt mistig door mijn adem. Wanneer ik om mij heen kijk, zie ik dat de andere meiden ook in sjaals en jassen weggekropen zitten; de open haard lijkt nog niet erg op gang te willen komen. Maar iedereen is opgewekt, en je kunt de verwachting in de anderen haast proeven, terwijl we wachten op het begin van de eerste samenkomst van de conferentie.

Een leven in verandering

Het eerste lied wordt aangekondigd: “Waarom zouden wij ons niet altijd verblijden, nu er hoop is, die wij in ’t geloof reeds zien? Dwars door moeiten, plagen, strijd en nood en lijden ziet ons oog de heerlijkheid die God wil biên. (Lied 151 in liederenboek Wegen van de Heer). Het is een bekend lied voor mij, maar deze keer ben ik extra gericht op de tekst. Ik vraag mij af hoeveel mensen daarbuiten zichzelf zouden beschrijven als “extreem gelukkige” mensen? Het is absoluut iets wat ik heel graag wil zijn.

We staan op om te bidden. Een aantal jongeren bidden, elk op hun eigen manier, om de samenkomst te zegenen; sommigen kalm, anderen meer indringend. “Spreek tot onze harten,” bidt één van de jonge mannen, “zodat we dit leven kunnen grijpen.” Ik denk dat hij verwijst naar het leven waarover we zojuist in het lied hadden gezongen.

Dan staat Tom Harris op om te spreken. Hij is de enige oudere man die aanwezig is om ons te bemoedigen en broederschap met ons te hebben. Hij kijkt rond en glimlacht.
“Wij zijn bevoorrechte mensen”, zegt hij, en hij legt uit dat wij het woord van de waarheid in de Bijbel hebben gekregen; een woord dat ons als mensen kan verlossen en herscheppen.
Hij gaat verder met het lezen uit Hebreeën 1, waar een beschrijving staat van Jezus als Zoon van God.

Beproefd en ervaren

Terwijl ik naar Tom luister, vind ik het moeilijk om te geloven dat dit de man is, die eens tegen de wereld zei dat hij nooit christen zou worden. Maar ik weet dat het zo is. Ik heb hem zelf het verhaal horen vertellen. En nu zie ik een man met een diepe liefde tot Christus, aan wie hij de afgelopen 30 jaar zijn leven heeft gewijd om Hem te dienen, en om Hem zo veel mogelijk gelijk te worden in alle opzichten.

Ik ken Tom al sinds mijn geboorte (ik ben 23), en ik kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit een nijdig woord uit zijn mond heb horen komen. Ik heb nooit vulgaire uitspraken van hem gehoord, of tekenen van ongeduld gezien. Ik heb alleen maar goedheid, vriendelijkheid en liefde tot andere mensen gezien. Ik weet dat hij van iedereen in deze ruimte houdt. Hoe is dat mogelijk? Ik weet dat, hoever ik ook op de weg van het leven denk te zijn gekomen, ik nog ver achter hem lig in blij en dankbaar zijn.

Een veilig rolmodel

Hij is geen spectaculair persoon; hij is niet beroemd of flitsend, maar hij is zonder twijfel iemand die ieder jongere veilig als rolmodel kan nemen. Wat zijn de voorbeelden voor de meeste jongeren tegenwoordig? Tieners verafgoden popsterren, mode-iconen en acteurs. Veel van hen tonen naar de buitenwereld een spannende, onbezorgde façade, maar in werkelijkheid worstelen ze met problemen waar we meestal niets van weten. Behalve dan dat er soms onplezierige persoonlijke feiten in het nieuws komen: dat ze drugsverslaafd zijn of ontrouw aan hun partner, of iemand hebben verwond onder invloed van alcohol.

Ik zal niet zeggen dat ik niet begrijp waarom deze mensen zo populair zijn en bewonderd worden, want dat zou niet kloppen: ik merk hun charisma en aantrekkingskracht, net als ieder ander. Maar wil ik op dat soort mensen lijken? Zijn ze echt gelukkig achter de roem en rijkdom en schoonheid? Kijken ze zonder spijt terug op hun leven wanneer ze oud zijn? Daar heb ik mijn twijfels over…

Zoals Jezus worden

Tom gaat verder: “Wij zijn geroepen om gelijk te worden aan het beeld van de Zoon. God wil dat in ons doen.”
Op één of andere manier spreekt de gedachte dat ik meer aan Jezus gelijk kan worden mij heel erg aan. Is er een leven dat meer bevredigend is dan dit? En is er een betere manier dan de mensen na te doen die hier al mee bezig zijn?

Ik ben nog jong, en heb het leven nog voor mij. En ik weet hoe ik dat ga leven!