Deze dingen zijn niet onbelangrijk…

Laatst was mijn man onderweg naar zijn kantoor en ik was op weg naar het mijne. Zijn kantoor is een klein gebouw aan één kant van het huis, en het mijne is in een klein gebouw aan de andere kant – onze wegen kruisen elkaar in de haast vaak halverwege. En hij vroeg me in het voorbijgaan: “Kun je ontbijt voor me klaarmaken?”

De tijd ligt ver achter me waarin ik ’s ochtends de kinderen moest klaarmaken voor school, flesjes maakte, luiers verschoonde en vooral bezig was met de behoeften van alle anderen, zelfs voordat de dag was begonnen. Nu ik weer werkte en soms van huis was, had ik mijn man laten zien hoe je pap en roerei klaarmaakt, zodat hij zichzelf kon redden als het nodig was. Aangezien hij de ziekte van Parkinson heeft is het bereiden van eten niet altijd makkelijk, maar we wilden allebei dat hij zo onafhankelijk als mogelijk zou blijven, zo lang als dat kan. Maar eigenlijk had ik nu het gevoel dat hij mij als zijn huishoudster beschouwde, en dat ergerde mij – dus mijn eerste gedachte was: “Laat hem zijn eigen ontbijt klaarmaken…”

Dit lijkt op een lang denkproces, maar in realiteit volgen onze reacties sneller dan een warm mes door de boter. Ik was misschien beïnvloed door recente cijfers van het nationale bureau voor de statistiek, die zeiden dat waar het onbetaalde taken in huis betrof, vrouwen gemiddeld bijna 40% meer doen dan mannen. Als beide partners werken, is het toch gewoonlijk de vrouw die de extra verantwoordelijkheden draagt voor koken en schoonmaken. Ik vind niet dat vrouwen zouden moeten worden gezien als “dienstmeisjes” en ik wilde mijn man dat al bijna vertellen. En toch, hoeveel manieren er ook waren om mijn onmiddellijke neiging tot het afwijzen van zijn verzoek te rechtvaardigen, er was iets dat ik niet kon rechtvaardigen. Ik proefde onvriendelijkheid in mijn houding. En ik wist – ik kon er niet onderuit – dat de Geest in mij iets aanwees dat ik moest aanpakken.

Meer dan alleen “vriendelijk doen”

Praktisch gezien zat er enige haast achter het schrijven van een module voor een studiegids, de deadline naderde. Geestelijk gesproken liet God mij iets zien in mijn natuur dat daar moest verdwijnen, en hier was de gelegenheid om het aan te pakken. Ik kon natuurlijk gewoon verder lopen, en mezelf voorhouden dat ik het te druk had. Of ik kon mijn schouders ophalen, mijn boeken neerleggen en met tegenzin naar de keuken gaan, wat eieren bakken en het bord met een klap voor hem neerzetten – wat hetzelfde is als een vriendelijke daad doen, zonder daadwerkelijk vriendelijk te zijn. Ik had een hekel aan die rol van “huisvrouw”, dus ik merkte dat er een strijd gaande was tussen hoe mijn natuur wilde reageren, en wat de Geest in mij aanwees.

Geen van de genoemde keuzes zou hebben geleid tot de goddelijke natuur waaraan ik wil deelkrijgen, maar deze twee opties waren de enige beschikbare mogelijkheden voor mij, tenzij ik om Gods hulp zou vragen. Want eigenlijk wilde ik niet alleen maar “vriendelijk doen” – ik wilde die menselijke neiging om zo snel lichtgeraakt te reageren helemaal kwijtraken, en het vervangen door goddelijke natuur. Ik moest bidden om een Woord van God dat ik juist in deze situatie kon toepassen, zodat ik zou worden bevrijd van mijn onvriendelijke natuur. En dit is wat de Geest me influisterde:

"De liefde is geduldig, zij is vriendelijk…” 1 Korintiërs 13:4.

Dit zijn geen moeilijke woorden om te begrijpen. Ik vroeg God om mij te helpen mijn gevoelens te negeren en zijn Woord te gehoorzamen. Ik vroeg om de kracht om eenvoudigweg “vriendelijk” te zijn. Ik legde mijn boeken neer, ging naar de keuken, maakte een heerlijke "champignon met ui omelet" klaar, afgemaakt met verse basilicum, en zette het bereidwillig voor mijn man neer. Ik had zelfs het bord voorverwarmd. Toen pakte ik mijn boeken, ging naar mijn kantoor, en begon te schrijven.

Dit klinkt misschien onbeduidend, een onbelangrijk detail in het leven van alledag – maar het zijn deze kleine details waardoor onze herschepping plaatsvindt. Het draait er niet om wie het ontbijt klaarmaakt voor mijn echtgenoot; het draait erom of ik luister naar de Geest en gehoorzaam kan zijn aan Zijn aanwijzingen.

En als we niet trouw kunnen zijn in deze kleine details van ons leven – als we niet kunnen luisteren en gehoorzamen wanneer de Geest ons zacht iets influistert – dan zijn we voor Hem zonder nut. Dit hele proces kostte me een extra 20 minuten van mijn dag, maar ik had iets verworven voor de eeuwigheid – een klein beetje van het leven van Christus.