De liefde is niet opgeblazen

Ik zat en dommelde een beetje tijdens een van de laatste lessen van het schooljaar en luisterde maar half toen de docente een presentatie gaf over de wereldpolitiek. Mijn aandacht werd plotseling sterk getrokken toen ik haar aan de klas hoorde vragen: “Waarom denken jullie dat er nog steeds zo veel oorlogen en conflicten zijn in de wereld?”

Er viel een stilte toen studenten nadachten over deze vraag en de vele mogelijke antwoorden.

“Hebzucht,” stelde een student voor. “Armoede,” zei een ander. De lerares schudde haar hoofd. “Die zijn ook correct, maar er is een ander punt dat ik wil bespreken.” Eindelijk stak een jongen zijn hand omhoog: “Omdat de meeste mensen geloven dat ze altijd gelijk hebben, en als er meningsverschillen ontstaan, willen ze er niet op terug komen.” “Of”, weerlegde een meisje, “de ene kant heeft gelijk en de andere kan niet accepteren dat het zo is.” De lerares knikte. “En waarom is het zo moeilijk voor beide zijden om met de andere kant in te stemmen?” In de klas ontstond een verhitte discussie; iedereen probeerde vast te stellen waarom mensen geen vrede met elkaar konden sluiten.

Wat veroorzaakt moeilijkheden?

Toen ik nadacht over de onophoudelijke conflicten, strijd en oorlogen waar we dagelijks over horen, vroeg ik me af: "Hoe zit het met alle meningsverschillen en conflicten die klein beginnen, op een persoonlijk niveau? Hoe heeft dit betrekking op mij, in mijn dagelijks leven?” Ik herinnerde mij een moeilijke discussie die ik had met een ander persoon en de bittere nasmaak die het had achtergelaten. “Waardoor kwam dat?”, vroeg ik mijzelf af. “Waarom is het zo moeilijk voor mij om met sommige mensen om te gaan, of te accepteren dat ik geen gelijk heb?”

Ik herinnerde mij ineens een vers uit de Bijbel, uit 1 Korintiërs 13:4 “De liefde is niet opgeblazen…” Ik realiseerde me dat ik geen vrede en eenheid had gevonden met deze persoon vanwege mijn ego. Ik geloofde dat ik gelijk had en verdedigde mijn eigen gerechtigheid, in plaats van een beroep op God te doen om me te helpen, en zijn wijsheid te gebruiken in plaats van mijn eigen wijsheid. Ik vertrouwde op mijn ego in plaats van op God, wat een grote fout was en had geleid tot het meningsverschil.

Kennis maakt opgeblazen

De enige kracht die kan bouwen en tot opbouw is, is liefde. God kan mij niet helpen als ik zo opgeblazen en verwaand ben dat ik zijn stem, die mij leidt, niet meer kan horen. In zo’n toestand is het niet mogelijk om God en andere mensen lief te hebben. In 1 Korintiërs 8:1-2 staat: “Kennis maakt opgeblazen, maar liefde sticht.  Indien iemand zich inbeeldt enige kennis verworven te hebben, dan heeft hij nog niet leren kennen, zoals het behoort.” Ik moet mijzelf afvragen: “Wat weet ik nu echt? Heb ik God gevraagd wat Hij denkt? Vertrouw ik erop dat Hij weet wat het beste is?” Als ik echt geloof dat ik niets weet en dat alle wijsheid van boven komt, dan word ik klein in mijn eigen ogen en erken ik dat ik een vlees heb waarin geen goed woont (Rom 7:18).

Gods wijsheid

Dat vlees belemmert mijn vermogen om mijzelf en andere personen op de juiste manier te kunnen zien. Maar als ik mijn ego werkelijk haat, kan ik in plaats daarvan Gods wijsheid gebruiken om vrede te stichten in alle situaties, ongeacht welke kant gelijk of ongelijk heeft, in plaats van het conflict te laten escaleren. “…kennis, zij zal afgedaan hebben.” 1 Korintiërs 13:8. Kennis kan imponeren of brengt eer met zich mee, voor een poos. Maar het is tijdelijk en brengt geen redding en vrede, en maakt het me niet mogelijk om anderen te zegenen en lief te hebben. Het kan handig zijn wanneer het wordt toegepast in praktische situaties, maar het laat me niet zien hoe ik een zuivere en vurige liefde voor God en alle mensen kan hebben, zoals Jezus had. God kan een heerlijk werk doen als ik mijzelf verneder en zijn wijsheid accepteer in mijn situaties. Dan zal de liefde overvloedig zijn!