Vrede moet verankerd zijn in veiligheid

Is het niet heel naïef om te denken dat je vrede kunt hebben zonder te waken over je veiligheid? Toch zijn er genoeg die denken dat Israël elk risico moet nemen en elk offer zou moeten brengen voor vrede in het Midden Oosten. Is het niet net zo naïef wanneer een christen afstand doet van de waarden en de richtlijnen die God in zijn woord heeft gegeven en dan verwacht toch vrede te kunnen hebben?

Keer op keer blijkt dat men zich vergist wanneer waakzaamheid wordt ingeruild voor een onrealistische hoop op vrede. De gevolgen zijn bitter en toch lijkt het een trend in de geschiedenis. We hoeven de voorbeelden niet te noemen, van kleinere oorlogen tot de ergste oorlogen die deze wereld heeft gekend. Mensen en landen slapen liever en dromen over vrede, zonder de realiteit onder ogen te willen zien. Daarna huilt men weer vanwege de verschrikkelijke gevolgen.  Veel te traag trekt men de conclusies die men veel eerder had moeten trekken.

Waarom zo naïef?

Waarom ontbreekt de realiteitszin? Omdat de leugen zoveel macht heeft. En leugen is duisternis, ook al is het letterlijk gesproken klaarlichte dag. Wie alleen maar aandringen op vrede zijn niet altijd de meest vredelievende mensen. Sommigen dringen aan op vrede terwijl ze eigenlijk verkeerde bedoelingen hebben, sommigen omdat ze het gevaar niet zien. Mensen die omwille van werkelijke vrede en veiligheid anderen proberen wakker te schudden voor de realiteit worden dan gemakkelijk aangezien voor onruststokers.

De woorden van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in de Verenigde Naties (New York, 23 sept. 2011) kunnen ons aan het nadenken zetten:

“I didn't come here to win applause. I came here to speak the truth. The truth is that Israel wants peace. The truth is that I want peace. The truth is that in the Middle East at all times, but especially during these turbulent days, peace must be anchored in security. (…)

Now, some argue that the spread of militant Islam, especially in these turbulent times — if you want to slow it down, they argue, Israel must hurry to make concessions, to make territorial compromises. And this theory sounds simple. Basically it goes like this: Leave the territory, and peace will be advanced. The moderates will be strengthened, the radicals will be kept at bay. And don't worry about the pesky details of how Israel will actually defend itself; international troops will do the job.

These people say to me constantly: Just make a sweeping offer, and everything will work out. You know, there's only one problem with that theory. We've tried it and it hasn't worked. (…)”

Vertaling:

“Ik ben hier niet gekomen om applaus in ontvangst te nemen. Ik kwam hier om de waarheid te zeggen. De waarheid is dat Israël vrede wil. De waarheid is dat ik vrede wil. De waarheid is dat in het Midden Oosten altijd, maar helemaal nu in deze turbulente dagen, vrede verankerd moet zijn in veiligheid. (…)

Nu beweren sommigen dat de verspreiding van de militante islam, juist in deze turbulente tijden – als je die wilt afremmen, beweren zij, moet Israël haast maken om concessies te doen, om territoriale compromissen te sluiten. Deze theorie klinkt simpel. Eigenlijk zeggen ze: verlaat het gebied en dan komt er vrede. De gematigden zullen versterkt worden en de radicalen worden op afstand gehouden. En maak je geen zorgen over de lastige details van hoe Israël zich in werkelijkheid zal moeten verdedigen; internationale troepen doen het werk.

Deze mensen zeggen de hele tijd tegen mij: breng nou maar een ingrijpend offer, en je zult zien dat het goed komt. Weet u, er is maar één probleem met die theorie. We hebben het geprobeerd en het heeft niet gewerkt. (…)”

Parallel tussen Israël en ons, christenen

Nu naar ons, christenen. Is er een parallel tussen ons en Israël? Op 5 maart 2012 zei Netanyahu tijdens de AIPAC conferentie in Washington: “Israel’s fate is to continue to be the forward position of freedom in the Middle East” (Het is de lotsbestemming van Israël om inzake vrijheid een vooruitgeschoven positie te bekleden in het Midden-Oosten).

Zo is het onze lotsbestemming als christenen een vooruitgeschoven positie te bekleden in deze wereld. Vrede en vrijheid zijn ook in de Bijbel kernwoorden. Maar hoeveel vrede en harmonie kan er zijn in een gezin of in een groep christenen wanneer we niet zorgvuldig omgaan met wat God ons heeft gegeven? Zoals het volk Israël al in het oude testament waakzaam moest zijn vanwege volken die niet het goede met hen voor hadden, zo moeten wij waakzaam zijn vanwege de verzoekingen tot zonde, zowel in ons eigen leven (vanuit onze eigen zondige natuur) als in onze gezinnen en in onze omgeving zover dat onder onze verantwoordelijkheid en onze invloedsfeer valt. En als wij dan onze verantwoordelijkheid nemen, moeten wij ook geen applaus verwachten van mensen die zonde heel normaal vinden.

Hoeveel vrede en harmonie kan er zijn in een gezin of in een groep christenen wanneer we niet zorgvuldig omgaan met wat God ons heeft gegeven?

Omwille van onze kinderen en onze gemeenten hebben wij het recht niet toe te geven aan de toenemende druk vanuit de wereld om ons heen die aandringt op acceptatie van allerlei zaken die het privéleven, het huwelijk en het gezinsleven kapot willen maken. Omdat wij ons aan de veilige en goede richtlijnen in Gods woord houden, beleven wij vrede en harmonie in ons leven en in onze gezinnen. Waarom zouden wij dat geluk prijsgeven door van de eeuwige waarden die Gods woord ons geeft af te stappen? De bewijzen van wat er dan gebeurt liggen op straat. Hoeveel kinderen moeten bang toezien dat hun ouders ruzie maken of in haat en nijd leven? Hoeveel angst en onzekerheid is er door ontrouw in het huwelijk? Kinderen ervaren daardoor geen veiligheid, en daarom ook geen werkelijke vrede en vrijheid.

En waarom is men als ouders zo naïef dat men durft te hopen dat het met hun kinderen wel goed zal gaan zonder er bewust aan te werken dat ze heldere begrippen krijgen, bijvoorbeeld dat er een heldere scheidslijn loopt tussen waarheid en leugen, tussen rein en onrein, tussen rechtvaardig en onrechtvaardig, enz.? Wij hebben wat dat betreft een goed “land” te verdedigen en daarom moeten we bedacht zijn op strijd bij deze grenzen.

Een rechtvaardige en langdurige vrede

Op 18 januari 2012 maakte Netanyahu in Amsterdam duidelijk dat veilige grenzen voor Israël van cruciaal belang zijn: “Ik zal nooit compromissen sluiten als het gaat om de veiligheid van Israël”  en: “Blijft u de waarheid aan het licht brengen, zodat er een rechtvaardige en langdurige vrede komt voor iedereen.”

Die rechtvaardige en langdurige vrede zal de wereld gaan beleven wanneer Jezus terugkomt en duizend jaren zal regeren vanuit Jeruzalem. Nu nemen wij als christenen daarin een vooruitgeschoven positie in. Nu kan die gerechtigheid en vrede in onze levens en huizen heersen op grond van een waakzame, nuchtere houding ten opzichte van zonde en ongerechtigheid.